Om water en energie te besparen, douchen we thuis met een zandloper. Wat wil zeggen, we douchen nog steeds met warm water en zeep maar houden de tijd bij, dat we onder de douche staan, met een zandloper die vijf minuten aangeeft. Althans, daar vertrouwen we op, ik heb het nog niet gestaafd.
Douche aangezet zodat het water warm wordt, zandloper omgedraaid, onder de douche gestapt en douchen maar! Ingezeept en aan het genieten. Dan valt mij iets op. Het lijkt erop dat de zandloper niet doorloopt. Op het moment dat ik een schreeuw wil geven aan mijn vrouw, Mama Ozichi, met de vraag of ze de zandloper wil controleren, bedenk ik me. Ik kan ook even wachten met vragen. De warme douche is wel erg aangenaam.
Na een ruime halve-zandloper-tijd loopt de kleine Laïla de badkamer binnen. Ik vraag haar toch om even de zandloper op te pakken en weer neer te zetten. Met moeite kan ze erbij (toch wel). En ja, daar loopt de zandloper vlot door. Iets later komt Mama Ozichi de badkamer binnen. Ze kijkt naar de zandloper. Kijkt naar mij. Haar blik vertelt mij dat zij iets niet helemaal vertrouwt. Ik zeg niks.
Mama Ozichi: “Heb jij de zandloper omgedraaid?”
C’est Moi: “Nee, ik ben de douchecel niet uit geweest.”
Mama Ozichi: “Heeft Laïla de zandloper voor je omgedraaid?”
C’est Moi: “Nee, ze heeft niks omgedraaid.”
Koffie.
I love it!