C'est Moi: "En heb je gisteren genoten?"
Laïla: "Genoten, wat bedoel je?"
C'est Moi: "Of je het leuk vond in het Spoorwegmuseum."
Laïla: "Oh, dat bedoel je. Ja, echt wel! Ik wilde al zeggen, ik heb gisteren geen noten gegeten."
Koffie.
Sporen doe je met dwarsliggers
Met een meisje treintjes kijken … Nee, we deden niet aan 'genger reveal' toestanden en wilde ook niet van te voren weten wat voor een geslacht de vrucht was. Bij de geboorte was het een verrassing — ik moest het aan de dokter zelfs vragen; wat is het? — het bleek een meisje toen de dokter even de handdoek open sloeg. En toen kwam de stortvloed aan roze ons leven binnen. Zodanig dat ik er een punt van maakte dat het niet uitmaakte wat voor een kleur iets had, zolang het geen roze en opgelegde stereotypering zou zijn.
En dan met mijn meisje naar het Spoorwegmuseum, 'typisch zo'n jongens ding'. Waar ik ook heen ging met mijn opa en oma, Martin en Wanda Deelen, toen ik zo jong was als mijn meisje nu. Ze vond het leuk, rende alle treinen af. Laïla: "Nu snap ik waarom je van treinen houdt, papa!" Alle theatervoorstellingen rond de Oriënt Express met Maurice de conducteur, Bertram de chef kok en Anabel de eerste vrouw die alleen op reis ging … gezien. De Vuurproef doorstaan en twee keer in de Stalen Monsters geweest.
En ja ze mocht wat uitzoeken in de museumwinkel, een roze pen met een groene Mat '54, Hondenkop, treintje. En een roze pet met een gele Mat '64, Apekop, treintje.
Comments